Problemy i nieszczęścia są częścią naszego życia. Każdy doświadcza nieszczęść i z tego powodu wiele ludzi może mieć tymczasowe obniżenie poczucia wartości, może się obwiniać za spowodowanie strat, nieszczęść, czuć pustkę i rozczarowanie. Takie uczucia są normalne i zwykle po jakimś czasie przechodzą same bez większej pomocy. W życiu każdego jest rzeczą normalną kiedy nastrój idzie raz “w dół a raz w górę”. Trzeba umieć znaleźć granicę między zwykłym przygnębieniem a depresją, niepokojące jest już kiedy huśtawka nastrojów utrzymuje się zbyt długo, wtedy mówimy o depresji.

Smutek człowieka jest normalną reakcją na normalne zmagania, niepowodzenia, rozczarowania. Wiele osób już w tutaj używa słowa depresja, ale depresja jest czymś więcej niż smutkiem. Depresja jest już poważną chorobą i należy ją leczyć. Człowiekowi cierpiącemu na głębokie psychiczne załamanie nie można tak po prostu powiedzieć: idź na spacer, zmień myślenie i twój problem przejdzie; to już jest wielkie zagadnienie, które nawet nie jest łatwe dla dobrych specjalistów od psychiki człowieka. Chorzy, którzy cierpią na depresję często opisują siebie jako osobę mieszkającą w “czarnej dziupli” lub mają poczucie zbliżającego się “sądu ostatecznego”. Są też tacy, którzy czują się zupełnie martwi, puści, apatyczni.

Smutek od depresji różni się znacznie: nie zakłóca rytmu pracy, nauki, odżywiania się, snu, zabawy. Uczucie bezsilności, beznadziejność, nicość jest już stanem depresji.

Depresja jest chorobą.
Nauka o depresji: właściwe rozeznanie, problemy, przyczyny, objawy i następnie leczenie jest dużym zagadnieniem ze względu na różnorodność przypadków i ciągle otwartą księgą. Rozróżniamy wiele twarzy depresji, jej przyczyn i sposobów leczenia. Depresja inaczej wygląda u mężczyzn, inaczej u kobiet, młodych i starszych ludzi. Wielorakość symptomów jest znacznym problemem w rozpoznaniu choroby, od dobrze postawionej diagnozy można dopiero ustalić sposób leczenia. I tu jeszcze zdarzają się niespodzianki… bo psychika człowieka nadal jest wielką zagadką.

Według Światowej Organizacji Zdrowia wynika, że w chwili obecnej depresja stanowi czwarty najpoważniejszy problem zdrowotny na świecie. Kobiety chorują 2 razy częściej niż mężczyźni. Zauważane są obecnie wyższe wskaźniki rozpowszechnienia depresji w porównaniu z danymi sprzed lat, to wynik poszerzenia kryteriów diagnostycznych, większej wykrywalności stanów depresyjnych, ale również większego wzrostu zachorowań. W świecie wzrosła ilość czynników wywołujących różne choroby w tym depresję. Znacznie wzrosła ilość związków chemicznych mających działanie depresjonogenne, w tym niektórych lęków, także psychotropowych! Na całym świecie w szybkim tempie rozpowszechniły się narkotyki. Nadużywanie zarówno narkotyków i alkoholu jest poważnym ryzykiem zaburzeń psychicznych, szczególnie młodych organizmów. Osoby, które w młodym życiu nadużywały marihuany w późniejszym wieku w dużym procencie borykają się z depresją. Takie są fakty! Nadużywanie narkotyków i alkoholu prawie zawsze wywołują stany lękowe a to już tylko krok do depresji. Statystyki dowodzą: po 50 roku życia depresja stanowi jedną z głównych przyczyn hospitalizacji kobiet i mężczyzn. Wysoka podatność na depresje cechuje bezrobotnych a także więźniów.

Depresja doprowadza do kryzysów małżeńskich, zaburza kontakty z innymi osobami, sprawia, że zmniejsza się wydajność zawodowa, pojawia się absencja w pracy, bezrobocie. Osoby z depresją częściej korzystają z zasiłków chorobowych, rent, osiągają niższy status materialny i społeczny. Zaburzenia funkcjonowania chorego stają się silnym źródłem stresu dla rodziny i bliskich. Czasem bliscy mogą oskarżać się o przyczynienie się do powstania choroby. Często nie są w stanie przezwyciężyć trudności związanych z mniejszym zaangażowaniem chorego w wykonywanie obowiązków domowych, wychowywanie dzieci, utrzymywanie rodziny, następuje rozpad małżeństwa i samotność, co jeszcze bardziej może spotęgować chorobę. Depresja występująca u kobiet po porodzie może mieć ujemny wpływ na rozwój intelektualny dziecka. Dzieci matek depresyjnych mają trudności w nawiązywaniu kontaktów interpersonalnych w wieku dorosłym. Depresja ma szereg powiązań z chorobami psycho-somatycznymi. Może być konsekwencją czy podłożem wielu z nich: chorób układu krążenia, wydzielania wewnętrznego, chorób infekcyjnych, przewodu pokarmowego, nowotworów.

Depresja i lęk:

Objawy depresji i lęku często mogą ze sobą współistnieć. Lęk wykazuje falujące nasilenie, może osiągać znaczne nasilenie i ujawniać się w sferze ruchowej (podniecenie). Lokalizowany jest często przez chorych w okolicy przedsercowej lub w nadbrzuszu. Może to być lęk i może występować jako objaw w stanach depresyjnych, wówczas depresja i lęk są przejawem jednej choroby; może też być wynikiem nakładania się dwóch różnych zaburzeń – depresyjnych i lękowych.

Niektóre objawy kliniczne depresji:

– utrata zainteresowań lub gwałtownych reakcji w chwili wystąpienia sprzecznych opinii
– straty energii, zmęczenie, wyczerpanie nawet przy małych wysiłkach
– brak snu lub ospałość, ranne budzenie-niedosypianie (hypersomnia)
– uczucie wyczerpania fizycznego, fizyczne spowolnienie
– małe poczucie wartości, bezradność, beznadziejność
– utrata apetytu lub niemożność przestania jeść
– ucieczka przed znajomymi i innymi ludźmi
– przeważające uczucie smutku i żalu
– ucieczka od normalnego toku życia
– uczucie wstrętu do samego siebie
– myśli o śmierci i samobójcze.
– ostra reakcja na czyjeś błędy
– zmniejszony popęd płciowy
– bezzasadne poczucie winy,
– brak podejmowania decyzji
– trudności z koncentracją

Co powoduje depresję?

U różnych ludzi są to inne czynniki:
– szczególnie bolesne wydarzenia
– brak równowagi chemicznej w mózgu, zła praca neuroprzekaźników
– czynniki psychologiczne, takie jak: negatywny lub pesymistyczny pogląd na życie
– depresja rozpatrywana jest również z punktu genetycznego, często ktoś z rodziny cierpiał na depresję.

Jak długo trwa depresja?

Zależy od osoby i jakich doświadczyła strat lub rozczarowań. Nie ma reguły, u jednych trwa dłużej u innych z podobnymi problemami kończy się szybciej. Często nasila się lub przechodzi aby ponownie wrócić. Jeśli się nasila i po kilku tygodniach sama nie mija potrzebna jest pomoc. Czym szybciej chory ją otrzymuje tym lepiej dla niego. Są osoby, które cierpią na depresję sezonową, zwłaszcza w zimie. Jest to tzw. zakłócenie sezonowe (SAD). Około 10% ludzi doświadczają także w depresji doświadczeń maniakalnych, podniecenia, nadmiernego szczęścia.

RODZAJE DEPRESJI:

Depresja ma wiele kształtów i form, niepowtarzalne symptomy i skutki. Ważne aby dobrze rozpoznać rodzaj depresji, wtedy można mówić o skutecznej pomocy.

1. Depresja afektywna – jednobiegunowa

Kliniczna depresja charakteryzuje się do niezdolności korzystania z przyjemności życia i jego doświadczeń. Objawy występują od najmniejszych do najcięższych: negatywny obraz siebie, obniżona samoocena, samooskarżenia, samookaleczenie, pesymizm, rezygnacja, zaburzenie rytmów dobowych, utrata apetytu, osłabienie i zmęczenie, trudności z podejmowaniem decyzji a w cięższych formach myśli samobójcze. Pozostawiona nieleczona zwykle trwa około 6 m-cy, czasami przeciąga się na dłużej, nawet na lata. Niektórzy ludzie mogą doświadczyć tylko jednego epizodu depresji w ich życiu, ale częściej depresja jest zaburzeniem powtarzającym się. Jednakże istnieje wiele rzeczy, które można zrobić aby wspierać swój nastrój i zmniejszyć ryzyko nawrotów choroby.

2. Nietypowa depresja

Zazwyczaj jest to podgrupa depresji afektywnej lecz różni się od depresji afektywnej, w przypadku której nie można odnaleźć radości życia, tutaj osoba może się radować przyjemnymi sytuacjami, lecz nie umie ich szukać. Inne różnice to: zamiast słabego apetytu i bezsenności ludzie ci jedzą i śpią więcej niż zwykle. Osoby cierpiące na nietypową depresję mają skłonność do nadwrażliwości na odrzucenie w sytuacjach społecznych. Nietypowa depresja posiada konkretny objaw w strukturze i tymczasowy specyficzny nastrój odpowiadający wydarzeniom. Osoba poczuje się lepiej po otrzymaniu dobrej wiadomości lub gdy spędza czas z przyjaciółmi. Lecz to jest tylko chwilowy wzrost i ponownie obniża swoją aktywność. Inne nietypowe objawy tej depresji obejmują masę ciała – w związku ze zwiększonym apetytem i nadmierną ospałością, dodatkowo cierpią z powodu nadwagi. Objęci tą depresją mają ciężkie uczucie w rękach i nogach, nadwrażliwość. Nietypowe depresje nie można leczyć jednakowo, we wszystkich przypadkach będzie się czymś różnić, jak również ludzie inaczej zareagują na to samo leczenie.

3. Dystymia

Depresja, rodzaj nerwicy charakteryzujący się przewlekłym obniżeniem nastroju, który może trwać nawet wiele lat. W tym przypadku brak tendencji samobójczych. Nieleczona dystymia może trwać nawet całe życie. Zazwyczaj taka osoba przyzwyczaja się do ciągle obniżonego nastroju i wydaje jej się on normalnym elementem jej osobowości. Dystymia jest zaliczana do przewlekłej odmiany ” niskiej jakości depresji”. Są dni kiedy osoba cierpiąca na ten rodzaj depresji czuje nasilające się objawy, a później wszystko wraca do normy. Objawy dystymii nie są silne jak poważne objawy depresji, często są ignorowane przez samą osobę i niezauważalne przez środowisko. Lecz te przewlekle objawy utrudniają normalne życie. Ci ludzie będą ciągle rozpatrywać swoje lepsze życie w przeszłości, nie umieją się od niego odciąć, co zatrzymuje ich i źle wpływa na teraźniejszość i przyszłość. Taki stan czyni ich poniżej swoich możliwości, co też nie wpływa dobrze na ich samopoczucie. Ciągle oczekują na powrót dawnych czasów. Dystymię można leczyć, ale z reguły jej symptomy mijają same bez leczenia.

4. Cyklotymia

Zaburzenie afektywne polegające na utrzymujących się stale wahaniach nastroju i aktywności w postaci łagodnych epizodów depresji i hipomanii, które występują zamiennie zwykle bez związku z wydarzeniami życiowymi. Objawy cyklotymii pojawiają się zwykle we wczesnej młodości.

5. Hipomania

Stan wzmożonego nastroju występującym m.in. w chorobie afektywnej dwubiegunowej (ChAD). Lżejsza forma manii pozbawiona objawów psychotycznych. Często występuje cyklicznie ze stanem depresji (dwubiegunowość). Stan ten charakteryzuje się m.in. podwyższonym nastrojem, zwiększoną energią, mniejszym zapotrzebowaniem na sen (hiposomnia) i zwiększeniem efektywności fizycznej i psychicznej. Osoby cierpiące na hypomanię płyną na swojej dobrej fali, nie dostrzegają prawdziwej rzeczywistości. Kiedy osiągają normalny stan miło wspominają okresy hipomanii, oderwania od stanu przygnębienia, zdołowania, depresji.

6. Hipsomnia

Skrócenie czasu snu, pogorszenie jego jakości, ekstremalną odmianą jest insomnia, czyli bezsenność. Najczęstszymi przyczynami bezsenności są: reakcja na ostry stres emocjonalny, lub spowodowany czynnikami fizycznymi (ból, gorączka itp), bezsenność w przebiegu chorób psychicznych oraz somatycznych, nadużycie alkoholu, używek, części leków, zaburzenia oddychania, czynniki zewnętrzne, (np. hałas, praca zmianowa), zespół niespokojnych nóg i inne nieuchwytne przyczyny.

7. Hipersomnia

Czyli nadmierna senność, mogą ją spowodować: przeciążenie psychofizyczne, choroby psychiczne, nadużywanie alkoholu, leków, narkotyków, narkolepsja, zaburzenia oddechowe (bezdech senny), zespół Kleinego-levina (charakteryzujący się okresami nadmiernej senności ze wzmożonym apetytem, niekiedy też z przyćmieniem świadomości i niepamięcią).

8. Dysforia

Zaburzenie psychiczne w depresji., który polega na wyolbrzymianiu pewnych sytuacji oraz innych bodźców, co powoduje reakcje gniewne, złość lub wręcz agresję chorego. Ogólna drażliwość, wybuchowość.

9. Sezonowe zaburzenia uczuciowe (SAD)

Niektórzy ludzie cierpią na depresje w deszczowe dni, w burzliwą i wietrzystą pogodę, zimą kiedy jest mało słonecznego światła. Sezonowe zaburzenie występuje najczęściej w północnym klimacie, szczególnie u ludzi młodych. Można leczyć stosując lekkie terapie: polecane światło-terapie, które łagodzą problem.

Do najbardziej charakterystycznych dla depresji sezonowej objawów należą: ociężałość, poczucie braku sił do podołania codziennym obowiązkom, uczucie zmęczenia utrzymuje się również po odpoczynku. Obniżenie aktywności. Brak chęci do podejmowania spontanicznych działań. Nadmierna senność (hipersomnia) w ciągu dnia, ciągłe podsypianie, trudności z wybudzeniem się, czasem pojawiają się trudności w zasypianiu. Apatia, ciągłe przygnębienie, smutek, poczucie winy, obniżone poczucie własnej wartości, bezradność, spłycenie emocjonalne, poczucie, że “nic nie sprawia radości ani przyjemności” (anhedonia). Zobojętnienie, utrata zainteresowań. Trudności ze skupieniem uwagi. Głód węglowodanów, przejadanie się, wzmożony apetyt na słodycze lub inne wysokokaloryczne pokarmy, zwłaszcza wieczorem lub w nocy. Mechanizm tego zjawiska można wytłumaczyć tym, że wzrost stężenia węglowodanów we krwi ma wpływ na wzrost wydzielania serotoniny, która korzystnie wpływa na nastrój łagodząc objawy depresyjne.

Zjadając kolejną czekoladkę w trakcie zimowej chandry czujemy się chwilowo lepiej, jednak skutkiem ubocznym tej strategii może być znaczny przyrost wagi ciała w okresie zimowym. Jest to dosyć typowe dla depresji sezonowej i odróżnia ją od innych rodzajów depresji, w których z reguły ma miejsce spadek apetytu. Występowanie objawów przez co najmniej dwa kolejne sezony jesienno-zimowe upoważnia, aby podejrzewać, że jest to właśnie depresja sezonowa. Występowanie wymienionych objawów a szczególnie gdy występują one stale bez względu na porę roku jak również ich znaczne nasilenie wymaga dokładnej diagnostyki zarówno internistycznej jak i psychiatrycznej. Lęk, poczucie ciągłego napięcia, nieumiejętność radzenia sobie ze stresem. Płaczliwość, łatwe popadanie w gniew, unikanie kontaktów z ludźmi. Zmniejszone zainteresowanie seksem, mniejsza satysfakcja ze współżycia.

10. Choroba afektywna dwubiegunowa

Zaburzenie maniakalno-depresyjne, zaburzenie psychiczne charakteryzujące się cyklicznymi, naprzemiennymi epizodami depresji, hipomanii, manii, stanów mieszanych i stanu pozornego zdrowia psychicznego. Choć w jej przebiegu występują stany depresyjne – jest czymś odrębnym od zaburzeń depresyjnych nawracających (nawracającej depresji). Różni się także w oczywisty sposób od schizofrenii. Z klinicznego punktu widzenia choroba afektywna dwubiegunowa przejawia się głównie występującymi naprzemiennie okresami depresji i manii (lub hipomanii). Dawne nazwy tej choroby to choroba maniakalno-depresyjna i cyklofrenia.

11. Cyklofrenia

Zaburzenie psychiczne charakteryzujące się cyklicznymi, naprzemiennymi epizodami manii i depresji. Przyczyna tej choroby nie jest znana, prawdopodobnie ma ona podłoże genetyczne. Dotyka równie często kobiety, co mężczyzn. Początek choroby jest nagły – rozwija się w ciągu kilku godzin lub dni i nie poprzedzają go widoczne ważne zdarzenia. Zwykle pierwszy epizod ma charakter manii. Pierwszy atak choroby ma miejsce najczęściej między dwudziestym a trzydziestym rokiem życia. Stan maniakalny ma tendencję do nawrotów; długość epizodu waha się od kilku dni do kilku miesięcy. Depresyjny komponent choroby dwubiegunowej przypomina depresję jednobiegunową, ale jej przebieg jest zwykle cięższy.

Choroba dwubiegunowa jest dla chorego niezwykle wyniszczająca, często uniemożliwia kontynuację pracy, utrzymania znaczących relacji; bardzo często towarzyszy jej nadużywanie alkoholu. Bardzo wysoki jest także wskaźnik samobójstw i prób samobójczych wśród osób cierpiących na zaburzenie maniakalno-depresyjne (wyższy niż wśród osób cierpiących na depresję jednobiegunową).

12. Mania

Zaburzenie psychiczne o charakterze zaburzeń afektywnych. Mania samodzielnie występuje niezwykle rzadko. Zwykle jednak mania pojawia się naprzemian z epizodami depresyjnymi – wtedy mamy do czynienia z zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym. Mania może wystąpić także podczas leczenia fazy depresyjnej choroby afektywnej dwubiegunowej lekami przeciwdepresyjnymi (zmiana fazy). Stan psychiczny o obrazie manii występuje czasami po nadużyciu amfetaminy.

Przyczyny i czynniki ryzyka depresji:

– samotność
– brak wsparcia w społeczeństwie
– stresujące doświadczenia życia
– rodzinna historia tej choroby
– problemy w związkach
– problemy finansowe
– problemy we wczesnym dzieciństwie
– nadużywanie alkoholu, narkotyków
– bezrobocie lub przepracowanie
– problemy zdrowotne.

Niektóre choroby mają konkretne przyczyny i ich leczenie jest proste, np. cukrzyca wymaga podania insuliny … i wiele innych chorób, które można leczyć w konkretny sposób lecz depresja jest bardziej złożona i skąplikowane bywa również jej leczenie. Depresja to nie tylko brak równowagi chemicznej w mózgu i nie jest łatwo leczyć ją lekami, ponieważ depresja jest kombinacją różnych czynników, innymi słowy – wybór trybu życia, który sobie z reguły człowiek sam funduje i nie bardzo ma ochotę coś zmieniać. W tym są to jego relacje, związki, umiejętność radzenie sobie, a jeszcze wmieszane są w to wszystko nasze geny i cechy własnej osobowości, charakteru. Niektóre czynniki ryzyka sprawiają, że jeden człowiek jest bardziej narażony na depresję inny mniej.

cdn…

Źródło:
http://www.vismaya-maitreya.pl/naturalne_leczenie_depresja_cz1.html