W pewnych rejonach świata pszczoły produkują miód halucynogenny. W wielu kulturach jest on wykorzystywany w celach leczniczych, a ludzie często ryzykują własne życie, by go zdobyć.
Każdej wiosny, przez krótki okres, pszczoły w niektórych częściach świata dodają do miodu pewien specjalny składnik. Zbierając nektar z rododendronów, dodają do swojego słodkiego produktu pewne toksyny, które powodują szereg interesujących objawów po spożyciu.
Tak zwany „szalony miód” jest często poszukiwany ze względu na swoje rzekome lecznicze właściwości, choć spożycie dużej jego ilości może powodować zawroty głowy, halucynacje, nudności, a także zaburza czynności kardiologiczne. Miód ten zbierany jest z gniazd kilku gatunków pszczół, w tym pszczół skalistych (Apis dorsata laboriosa), będących jednymi z największych pszczół miodnych na świecie. „Szalony miód” uważany jest za afrodyzjak i jest szczególnie poszukiwany przez mężczyzn w średnim wieku, cierpiących na problemy z potencją.
Niezwykłe właściwości „szalonego miodu” spowodowane są zawartą w nim grajanotoksyną (związek chemiczny zawarty w nektarze gatunków rhododendron ponticum i luteum). Choć nie uważa się, by była ona śmiertelna dla ludzi, może wywoływać m.in. nadciśnienie i powodować śmierć niektórych zwierząt. Choć miód jest tradycyjnie stosowany w medycynie ludowej, lecznicze działanie grajanotoksyn nie zostało do tej pory potwierdzone przez badania naukowe.
Halucynogenny miód jest najbardziej znany ze wschodniej Turcji, gdzie był kiedyś odpowiedzialny za klęskę trzech szwadronów rzymskich, które zostały nim zatrute. W Himalajach, miód ten jest tradycyjnie zbierany przez niektóre lokalne grupy etniczne, m.in przez Gurungów, zamieszkujących środkową część Nepalu. Niejednokrotnie ryzykują oni życie, próbując dostać się do uli pszczół, znajdujących się na pionowych ścianach klifów. Jednak gra jest warta świeczki, bo z każdego ula można pozyskać nawet do 60 kg miodu.
0 komentarzy